A UNHA ÁRBORE    Baixo unha árbore cansado De corroída corteza. Síntome namorado De toda a Natureza.   Espértanseme os sentidos, A ialma se me espereza Respiro aires tranquilos Despéxame a cabeza.   Dáme sombra no calor Dáme calor no inverno Dáme verde, o seu color, Dálle lume ó inferno.   Dá a flor en primaveira, Arrecendo do mellor Dá de calquer maneira, Tronco ramas e esplendor.       Límpanos de lixo o aire Dá madeira ó noso lar Menease con donaire,. Fai nel, o vento zoar.   E cando o vento move a súa copa , Fálame da dor das carballeiras. Dos soutos, piñeirales e fragas Que berran e tremen das talas Das desfeitas e das pragas, Do monstro    das fogueiras   E das queimas desmadradas.    ¡Non os deixemos “prantados” ¡ Abracémolos con agarimo non se sintan desalmados por non darlles noso mimo.      Xerman Lopez Quiroga Monforte de Lemos setembro de 2005

A GAITA RI , A GAITA CHORA   Soaba alegre a gaita con son e ar de ledicia. ¡Que doce soaba a gaita lembrándonos a Galicia.!   Soaba no noso  corazón con alegría e tristura. ¡Ten dobre sentido o son, e mesmo canta que chora!   A gaita é un instrumento que cando o sentes tocar fai reloucar de contento, e fai cantar, e fai chorar.   E escoitas doce o seu soar  e dá saudade e ledicia cando  te pos a escoitar as melodías da Galicia,   E brincas ledo  cun bailar ca música feiticeira cando sentes repenicar as notas da muiñeira.    Con tambor acompasada Na nosa terra galega ri e chora, nunha foliada para nós lembrarnos  dela.    E se lonxe estás da Terra ou moi perto, se estás nela,  non sabes se toca ou berra ¡que os galegos volvan a ela!    Homenaxe hai que lle render á gaita e mailo gaiteiro, ó fol, ronco, e punteiro  que fannos Galicia querer ós galegos no mundo enteiro.   Maio de 2005 Día das letras galegas Xermán López Quiroga